Od Corela CD Sisi

Chwyciłem w pysk twardą kość, próbując ją przegryźć.
- Twarda nie? Próbowałam już ją przegryźć - nie da się. - to był głos Sisi.
- Nie jest twarda. - gryzłem i gryzłem.
- Wcale... - usiadła naprzeciwko mnie
- I kto tu jest natrętny?! To ty za mną wciąż chodzisz. - nie wytrzymałem.
- Ciągle? Słuchaj, ja przez kilka dni nawet na Ciebie nie spojrzałam!
Nie wiedząc co odpowiedzieć wstałem, wyrzuciłem kość i ruszyłem w stronę wulkanu.
Ona poszła za mną, nie chciałem aby za mną chodziła, bo byłem na nią zły, ale i tak nie dałem rady powiedzieć aby sobie poszła.
- Gdzie idziesz? - zapytała wciąż niewinnym głosem.
- Na wulkan. - odpowiedziałem dosyć sucho.
- Może chodźmy na skalne zbocza?
Nie mogłem oprzeć się jej, wyprzedziła mnie, a ja poszedłem od razu za nią.
Na miejscu usiedliśmy. - Ładnie tu - powiedziała i spojrzała się na mnie.
Przytaknąłem jej głową. Była piękna, mądra, śmieszna, idealna.
- Kocham Cię - spojrzała mi w oczy.
- A-ale ja nie wiem...
- Czego nie wiesz? - posmutniała.
- Czy nie robisz tego dla żartów. - oczywiście, że chciałem to odwzajemnić, ale nie byłem pewny, czy ona mówi naprawdę.
- Błagam...

- Hejo, co robicie?
- Naomi! - krzyknęliśmy równocześnie z Sisi.
- Słucham? - usiadła wykrzywiając głowę w bok.
- Nic... - Sisi odeszła.
- Zaczekaj no! - pobiegłem za nią.

Od Naomi

Nie rozumiem w ogóle Corela i Sisi, złączą się ochajtają, będą mieć szczeniaka, my nową Alfę? Tylko oni mają odwiecznie jakiś problem i co z tego, że znają się zaledwie kilka dni, a kogo to obchodzi, kto się będzie pytał? A w ogóle, Corel jest dziwny, raz miły troskliwy, a potem wredny i zimny.
Wyszłam na zewnątrz. Usiadłam na starym pniu i torturowałam małą żabkę.
Wystraszył mnie głos Corela.
- Mam! - krzyknął.
- Co masz? - przez przypadek wypuściłam żabę, która momentalnie zniknęła mi z oczu.
- Ciepły, ciepły teren... - uśmiechnął się.
- Ciepły? Znaczy bez śniegu, bez lodu?
- Tak!
- Śmieszne - to brzmiało jak żart, co na końcu świata?
- Tak, nie daleko opuścimy połowę tego zlodowacaniałego bagna. Będziemy mieć jednak trochę lodu.
Ta wiadomość poprawiła mi dzień, nienawidziłam śniegu.
- To jest nasza jaskinia - powiedział, gdy wszyscy stawiliśmy się w miłej przytulnej a przede wszystkim wielkiej i pięknej jaskini. Tym bardziej, że wejście było małe i nie robiło większego wrażenia.
Po poznaniu reszty terenów byłam w wniebowzięta, jak to możliwe, że od momentu, znaczy się, od kiedy tylko pamiętam byłam w zimnej, lodowatej i mrocznej dolinie.
A to wszystko było tak blisko! Usiadłam na łące, starałam się nie drgnąć, tam się wszędzie roiło od jeleni, saren, królików i wielu innych stworzeń.

Od Sisi

Jestem typową flirciarą, i co z tego? Lubię to, wiem, na co się piszę zarywając akurat do Alfy.
- Idziemy coś upolować? - powiedziałam do Corela, krążąc na około.
- Tak, jak chcesz. - Nie zręcznie wstał.
Jak te samce łatwo dają się omotać! Boże! Powoli zaczynało mnie irytować.
W drodze nie wytrzymałam. - Corel... dlaczego ciągle za mną łazisz? - zapytałam odwracając się, zastanawiało mnie to, bo mieliśmy się rozdzielić, a on za mną idzie z dziesięć minut.
- A czemu nie?
- Bo mieliśmy się rozdzielić! Odwal się! - wkurzyłam się, co mi odbiło, żeby na Alfę wrzeszczeć?!
Stanął spojrzał mi prosto w oczy kilka sekund i poszedł w drugą stronę. Odetchnęłam z ulgą.
Wieczorem, gdy wróciłam do jaskini, czułam się dziwnie, on stał w wejściu do niej i bacznie obserwował.
- Co Ty robisz? - Naomi, krzywo się na niego spojrzała.
- Po pierwsze, zwracaj się do mnie bardziej ładnie.
- Pfff... Przepraszam Corel, co robisz?
- Czatuję...
I wtedy zamilkliśmy, usiadłam, widziałam, jak kątem swojego niebieskiego oka spojrzał na mnie. One spały, a ja siedziałam przyglądając mu się, i rozmyślając. Uświadomiłam sobie, że zraniłam go, a taki heros!
Ale w głębi duszy czułam coś do niego.
- Idź spać - obrócił pysk w moją stronę.
- Nie jestem śpiąca.
- Nie obchodzi mnie to.
- Dlaczego tak się zachowujesz? - powoli do niego podeszłam.
Ale on warknął sugerując abym nie podchodziła bliżej.
- Dlaczego? - powtórzyłam. - Przywódca powinien być lojalny, miły, wyrozumiały, a przede wszystkim...
- Nie mów mi jak mam żyć! - przerwał mi groźnie wytykając zęby.
- I właśnie o tym mówię, patrz na swoje zachowanie...
- Buzi, buzi - nie wiem skąd ona się tam wzięła, Naomi siedziała tuż obok mnie i jego.
Nie miałam już sił z nim rozmawiać, położyłam się na żwirze i zasnęłam.
Z dnia na dzień, zaczął znów zachowywać się jak na początku, ale i tak traktował mnie mniej poważniej, i bardziej chłodniej.

Wznawiam.

Odwieszam bloga, jestem koleżanką byłej właścicielki, chętnie się zgodziłam.
A więc tak, wysłałeś formularz trzy tygodnie, cztery temu? Nie przyjmuję, może się już rozmyśliłeś i nie pamiętasz. Chcesz dołączyć? Od teraz przyjmuję :P
~Heh

Uwaga

Zawieszam bloga na czas... na bardzo długo, przepraszam, dowiedziałam sie o chorobie i nie mam teraz ani czasu, ani chęci :(
Bardzo przepraszam, jeśli będę miała jak to kiedyś kiedyś może może będzie się coś tu działo...
Jeszcze raz przepraszam~

Od Naomi

-Tylko dwóch?- usłyszałam stawiając się na miejscu po 3 dniach z White i Sisi.
-Na początek może być, nie spodziewaj się tłumu. Sisi, White, to jest Corel - powiedziałam wskazując łapą najpierw na jedną potem drugą.
-Tłumu pff... myślisz, że z czterech wilków zrobię watahę?! - zaczął krzyczeć.
-Spokojnie, cierpliwości - warknęłam.
-Słuchajcie, ja... ja może jednak, no, ten, wiecie, bo coś mi wypadło z głowy, no... do widzenia! - White cicho powiedziała i odbiegła
-Zaczekaj! - krzyknęłam - Proszę, zostań.. - powiedziałam i się odwróciłam.
Ona podeszła i powiedziała - Powiedziałaś, że to będzie miła wataha. Kłamałaś. Zobacz, on krzyczy, warczy i ma być samcem Alfa. Przepraszam.
Po dłuższej konwersacji namówiłam ją jednak do pozostania.
-Corel, uspokój się - powiedziałam.
-Dla Ciebie Pan, rozumiemy się? - napuszył się jak paw.
-Słucham?
-Powtórzyć? Masz do mnie mówić nie na Ty. -odwrócił się i powiedział - Idę załatwić resztę miejsc, idzcie do Jaskini Mroku, to będzie nasz jaskinia.
I wtedy zobaczyłam jego prawdziwe oblicze.
-Ładny jest - powiedziała Sisi zamykając oczy.
- Phi, chodźmy do tej jaskini... - mruknęłam.
Gdy byliśmy na miejscu nie mogłam do wierzyć własnym oczom, jaskinia była śliczna. Corel już tam był.
- Tu jest super - zaczęłam się rozglądać.
- Super nie super, śpimy tu - pokazał na zabłocony żwir po lewej stronie jaskini.
- Żartujesz - zapytałam.
- Chcesz spać na lodowatym lodzie? - spojrzał się krzywo.
- Wrrr - warknęłam cicho, tak  żeby nie usłyszał.
- Ja śpię tutaj! - powiedziała White
- A ja tu - powiedziała cicho kładąc się obok Corela - zimno tu troszkę co? - uśmiechnęła się do niego.
- To ja tu - położyłam się.
Było mi strasznie nie wygodnie, wierciłam się w tą i we w tą. Wszyscy już spali. postanowiłam, że wyszukam w tej jaskini jakieś wygodne miejsce.
Po kilku minutach poszukiwania, udało się, znalazłam całkiem przytulny kawałek skały.
Zasnęłam prędko. Rano Corel dał każdemu po 200Ly... Le...
- Corel?! Jak to się nazywa? - zaczęłam krzyczeć, ale nie wiem dlaczego, skoro siedział obok mnie.
- Po pierwsze - nie krzycz, po drugie - Lupus, po trzecie - dla ciebie PAN
- Co masz ciekawego w sklepie? - powiedziała Sisi, machając mu ogonem po pysku.
- J-ja? A TTAK! Dużo rzeczy - zaczął się jąkać.
- Dobra, dość tej sztywnej atmosfery, Idę szukać chętnych wilków! Pa! - powiedziałam wychodząc prędko z jaskini.
Dlaczego życie jest takie bezsensowne i okrutne? Dlaczego jest tak zimno? Dlaczego nie mam rodziny? Nie zasłużyłam na lepsze życie? Nie rozumiem...
Czy za górami jest ciepło? Czy mam gdzieś swoją rodzinę? Znajomych? Przyjaciół? Własne stado?...
A może zapomniałam wszystkiego, dopiero teraz jestem świadoma co jeszcze wczoraj robiłam, może spadłam z wysokości, rodzina mnie szukała? Straciłam pamięć?

Jak to się zaczeło?

Wciąż od wielu dni wędruje po krainach, zastanawiając się nad sensem życia. Nie mam nikogo. Jestem samotnym wilkiem. Przeżyłem wiele,
spotkania z ludźmi którzy chcieli uznać sobie mnie za swoją własność, innymi wilkami rzucającymi się na mnie próbując rozszarpać jak nic
wartego gryzonia, i wieloma innymi stworzeniami bez serca.
- Pomocy! Pomocy! Nie zostawcie mnie - usłyszałem krzyki.
Zacząłem biec ile sił w nogach. Gdy dobiegłem, na miejscu leżała młoda samica, a na niej dwie kuny gryzące ją.
Odgoniłem je bez problemu.
-D-dzięki - powiedziała podnosząc się powoli.
-Nic Ci nie jest? - zapytałem pomagając jej wstać.
Zakładam się, że gdyby była jakaś osoba trzecia, pomyślała by, że podrywam tą samicę, ona jednak zdecydowanie była za młoda.
-Nie - otrzepała się ze śniegu.
-Wiesz, że oddalenie się od stada jest niebezpieczne? - zapytałem siadając.
-Nie mam stada - również usiadła.
-Taa, ja też, nienawidzę się podporządkowywać innym, ja miałbym problem znaleźć jakieś stado bo jakie stado przyjęłoby takiego gbura, marudę i samoluba, ale Ty?- nie rozumiałem.
-Nie chciałam dołączyć do stada, w nich wszyscy są... sztuczni - zaczęła drapać się w ucho.
-Ach, dobra nie ważne, ale ja się pytam, kto Cię za młodości bronić się i walczyć uczył, że nawet kuny Ciebie chcą zjeść? - zaśmiałem się.
-Uczył? Niby kiedy, kto? - spojrzała się na mnie krzywo.
Mina mi zszedła, ona nie miała o niczym pojęcia.
-A jak masz na imię? Ja Corel - próbowałem się uśmiechnąć
-Naomi, ej ahaha przestań! - zaczeła się śmiać.
-Do kogo mówisz? - zapytałem się.
-Do niego - wskazała łapą na śnieg
-Gadasz do śniegu? - chciałem już iść, ale nie wypadało.
-Nie do Korarasena - dalej zaczęła się śmiać.
- Przepraszam, nie zrozumiałem
- No do Korarasena - wstała i zaczęła biegać w kółko
-Aha - wtedy byłem pewny, że samotność uderzyła jej do głowy.
Rozmawialiśmy, i rozmawialiśmy godzina, za godziną, w końcu powiedziała.
-Wiesz co? - usiadła z powagą i trochę smutną miną
-Mhm?
-Czasem brakuje mi towarzystwa, wiem, że uznałeś mnie za chorą po incydencie z "Korarasenem" ale ja nie potrafię inaczej, nie mam nikogo, i, i... jestem świadoma tego, co robię, najpierw coś zrobię, a potem nie rozumiem jak mogłam zrobić, i potem znów to zrobię... w kółko - łzy napłynęły jej do oczu, wstała odwróciła się i szła w stronę przeciwną, tej którą przyszłem. - Ja muszę już iść, pa - przyśpieszyła kroku.
-Zaczekaj! - Zrobiło mi się jej żal, jest taka młoda, a zmarnowała już swoje życie. I wiem, że jeśli jej nie pomogę, pogrąży się całkiem w swój chory świat.
Gdybym założył watahę, tacy jak ona nie zbzikują całkiem, bo samotność nie jest najlepsza.
-Tak? - Zapytała głosem w którym nie słychać było szansy na nadzieję.
-Chcę się Ciebie zapytać, zakładam stado, chciałabyś dołączyć? - Ledwo powiedziałem
-No... nie wiem, nie jestem pewna...
-Ale to stado będzie inne! Nie takie jak te wszystkie! - krzyknąłem.
-Tak? Mam nadzieję, super! Ale wiesz, to długo potrwa, w końcu zaczynasz od zera...
-Poradzę sobie, ale musisz mi pomóc, ja się zajmę terenem, produktami itd. Ale ty, znajdź wilki, proszę.
-Nie ma sprawy, lecę! Pa! Spotkajmy się tu za 3 dni ok?
-Si, lecę.